اما این دکتر مالزیایی که یکی از جراحان برجسته کبد در آسیا است، ماموریتی والاتر دارد: اینکه پیوند کبد و درمان بیماری‌های آن را با گرفتن کبد از اهدا کنندگان زنده و نه صرفا جنازه‌ها برای بیماران بیشتری امکان‌پذیر کند.
کارشناسان می‌گویند بیماری کبدی به خاطر عدم رعایت بهداشت و عادات غذایی نامناسب شایع است و بسیاری از این بیماران به خاطر هزینه‌های بالای پزشکی، تسهیلات ناکافی پزشکی و میزان کم اعضای اهدایی فوت می‌کنند.
تان که مدیرعامل "مرکز بیماری‌ها و پیوند کبدی آسیا" است، میگوید در جنوب شرق آسیا حدود 8 درصد جمعیت به هپاتیت B مبتلا هستند. او میگوید: "در برخی از بخش‌های آسیا مانند دلتای رودخانه پیرل در چین و شمال ویتنام این بیماری حدود 12 درصد جمعیت را مبتلا می‌کند."
به گفته او هپاتیت C در کره جنوبی، ژاپن، مغولستان و روسیه "بسیار شایع" است و 3 تا 4 درصد جمعیت را مبتلا کردهاست.
تان میگوید: "افراد بسیاری وجود دارند که به عفونت هپاتیت مبتلا هستند. بسیاری از آنها نهایتا به سیروز کبدی، سفت شدن بافت کبد، مبتلا می‌شوند که به نارسایی کبد و در عده زیادی از آنها به سرطان کبد می‌انجامد."
تان میگوید علیرغم شیوع بالای بیماری‌های کبدی،درمان این بیماری‌ها مورد غفلت قرار گرفته است، و به وجود مراکز بیماری‌های قلبی در چندین شهر بزرگ آسیا اشاره می‌کند، در حالیکه تسهیلات تخصصی برای کبد نادر است.
این جراح تحصیل کرده انگلیس میگوید که 500 تا 600 پیوند کبد انجام داده است، میگوید : "چرا؟ به این خاطر که بیماری قلب و مغز بیماری ثروتمندان است."
"اما چه کسی بیماری کبدی می‌‌گیرد؟ فقیران، بنابراین این بیماری‌ها به کلی نادیده گرفته می‌شوند."
پیش از اینکه علم پزشکی امکان پیوند بخشی از کبد از یک اهداکننده زنده را امکان‌پذیر کند، بیماران مجبور بودند که در صف انتظار بمانند تا کس دیگری بمیرد که آنها بتوانند از کبد او استفاده کنند.
به گفته تان ممنوع کردن استفاده از اندام‌های زندانیان اعدام‌شده در چین در آستانه میزبانی این کشور برای المپیک 2008 پکن باعث از دست رفتن منبع عمده‌ای برای پیوندها از جسدها شد.
به علاوه خرافات و مخالفت بستگان مانع از آن می‌شود که بسیاری از افراد قول اهدای اعضای‌شان به همنگام مرگ را بدهند.
اما تان میگوید شمار اهداکنندگان زنده به خاطر کاهش خطرات و اینکه میزان رد پیوند کبد در میان پیوندهای اعضای عمده بدن، از همه کمتر است، در حال افزایش است.
کبد برخلاف اندام‌های دیگر بدن، می‌تواند دوباره خودش را بازسازی کند، بنابراین تنها کافی است بخشی از آن از یک اهداکننده سالم گرفته شود و به بیمار پیوند شود.
به گفته تای در بسیاری از کشورهای آسیایی مانند سنگاپور برای پیوندها از اهداکننده زنده، تنها به بستگان خونی یا افرادی که به طور قانونی مثلا از راه ازدواج یا به فرزندی پذیرفته شدن با فرد مربوطند، اجازه اهدای عضو داده می‌شود.
جراحان در مرکز بیماری‌ها و پیوند کبدی سنگاپور، که اولین مرکز خصوصی در آسیاست که به درمان بیماری کبدی اختصاص دارد، سال 35 تا 40 پیوند انجام می‌دهد.
حدود 95 درصد بیمارانی که به این مرکز می‌آیند از خارج از سنگاپور هستند، از جمله ابرثروتمندان خارومیانه‌ای که گرفتن ویزای آمریکا و اروپا پس از حملات 11 سپتامبر 2001 برای آنها سخت‌تر شده است.
تان می گوید: "ما بیماران فقیری را داریم که از اندونزی، ویتنام، و سری‌لانکا می‌آیند. و بیماران بسیار بسیار ثروتمندی که با جت‌های خصوصی‌شان برای پیوند کبد می‌آیند، و از خرج کردن نیم تا یک میلیون دلار سنگاپور (357 تا 714 هزار دلار) ابایی به خود راه نمی‌دهند."
یک پیوند کبدی معمول در سنگاپور ممکن است بین 250 تا 300 هزار دلار خرج دارد، اما در صورتی که مدت اقامت در بیمارستان و سایر هزینه‌ها هم به حساب آورده شود، این هزینه ممکن است به یک میلیون دلار هم برسد.
تان میگوید با گسترش تخصص این مرکز در سایر کشورهای آسیایی می‌توان این خدمات را قابل‌دسترس‌تر و ارزان‌تر کرد. ازجمله از کلینیک‌های اقماری که این مرکز قصد دارد در چند ماه آینده افتتاح کند، در شهر هوشی‌مینه ویتنام و سرمبان در مالزی است. همچنین مذاکراتی برای ایجاد مراکز درمان بیماری کبدی در مانیل پایتخت فیلی‌پین و شهر پنانگ مالزی و نیز در چین در حال انجام است.
تان برای اینکه هزینه این طرح‌های گسترش را فراهم کندف در سپتامبر 2009 شرکت را وارد بازار سهام استرالیا کرد.
تان که شهرتش در زمینه پیوند کبد از اهداکنندگان زنده را در دوره کاریش به عنوان متخصص در بیمارستان کینکز کالج در لندن به دست آورد، میگوید که اصلی‌ترین چالش بالا بردن آگاهی عمومی در این مورد است که برای بیماران کبدی انتهایی هنوز امیدی برای درمان وجود دارد.
او میگوید: "تا زمانی که سرطان کبدی به سایر اندام‌ها منتشر نشده است، می‌توان به پیوند کبد امید بست، چرا که میزان موفقیت بسیار بالاست."
